Fikirlerimiz Yoğun Bakımda

 

İnsan denilen varlık ne gariptir değil mi? Hakkında bilgi sahibi olmadığı her konu için cüretkâr bir şekilde ve pervasızca yorum yapabilir hatta ve hatta bu yorumuna da kendisi gibi cahil insanları inandırabilir.

Bu tür insanlar toplumun köylü, işçi veya okuma yazma bilmeyen kesiminden oluşmaz sadece, cahil âlimlerimiz de bu insanların arasında yer almaktadır. Dünyadaki bu kadar karmaşanın en önemli sebeplerinden birisi de kişinin ehli olmadığı işi yapmaya çalışmasıdır. Örneğin bir doktorun, hakkında hiç araştırma yapmadığı, kitap veya makale okumadığı hukuk sistemi hakkında yorum yapması ve öneri sunması veya bir jeoloğun, tarihi belgeleri okuma bilgisine sahip olmadan tarihi meseleler hakkında konuşması.

Bu tür insanlar sadece kendilerini saptırmakla kalmazlar, edebî konuşma becerileri ile birlikte toplumun büyük bir kesimini de peşlerine takarlar.

Şu anki gündemimiz ne yazık ki masum binlerce bebeğin, kadının, çocuğun, yaşlının vahşice katledildiği Gazze soykırımıdır. Bugün vicdan denilen, insana verilmiş en mükemmel duyguyu kaybetmiş bazı insanlar bu soykırıma gözlerini, kulaklarını kapatmış bir vaziyette üç maymunu oynamaktadırlar.

Bu üç maymunu oynamalarının sebebi kendilerine sorulduğunda artık klişeleşmiş şu sözleri zikrediyorlar:

- “İşte onlar topraklarını sattılar. Kendi elleriyle yaptılar, neden onlara acıyayım ki?”

- “Ha o Araplar mı? Onlar bize ihanet ettiler, bizi sırtımızdan vurdular. Hakkettiler onlar, kendi elleriyle yaptılar.”

- “Filistin devlet başkanı Ermeni soykırımını kabul etmedi mi, PKK terör örgütünü desteklemedi mi? Bize düşman olana biz de düşman oluruz.”

Bunun gibi nice gerekçe ile bu soykırıma kimi sessiz kalıyor, kimisi ise daha da ileriye giderek bu vahşeti destekliyor.

Gelelim onlar bu gerekçelerini nereye dayandırıyorlar. Kaç tanesi Gazze halkının topraklarını Yahudilere sattığına dair bir belge okudu, kaç tanesi Gazze halkının bizlere ihanet ettiğine dair bir vesikayı tespit etti?

Bence çok düşünmeye gerek yok, zaten bu belgeleri okuyabilme yeteneğine sahip insanlarımızın sayısı bu gerekçeleri zikredenler kadar fazla olsaydı bugün ülke olarak farklı bir konum ve medeniyette olabilirdik. Bu cahil insanlar, kendileri gibi bilgisiz birkaç edebiyatçının peşine takıldılar, papağan gibi onlardan her işittiklerini zikrettiler.

Gelgelelim benim bu satırları yazmamdaki sebebe: Raydan çıkan treni geri rayına girdirmek bizlere düşer. Bu satırlarımda ne Arap seviciliği yapmayı amaçlıyorum ne de toplumun bir kesimini eleştirmeyi kendime görev ediniyorum.

Gayem, benden önceki atalarım gibi yanlışı düzeltmeye çalışmaktır. Satırlarımda aktardığım her bilgiyi daha da derinlemesine araştırmanızı tavsiye ederim.

GAZZE HALKI GERÇEKTEN BİZE İHANET ETTİ Mİ?

Toplumumuzda yıllardır böyle bir algı var: Araplar bize ihanet ettiler. Peki bize Arapların her bir ferdi, kabilesi mi ihanet etti. Eğer cevabımız evet olacaksa bugün Çanakkale şehitliğindeki taşlarda, memleketi Arap topraklarındaki şehirlerin adını taşıyan binlerce şehidimizi nereye koyacağız? Ya da savaş dönemlerinin en yakın şahidi Cemal Paşa’nın hatıralarına ne diyeceğiz?

Bu meselenin ilk cevabı şudur ki Araplar bize ihanet etmemişlerdir. Bize ihanet edenler Arap ırkına mensup adı Şerif Hüseyin, Şerif Faysal ve Emir Abdullah olan üç beş dünyalık sevicisi haindir.

Bugün eğer bu üç beş hainin yaptıklarının cezasını biz onların ırkına mensup olan diğer insanlara keseceksek aynı cezayı Bulgarlara, Arnavutlara, Yunanlılara, Ermenilere, Kürtlere ve de Türklere de kesmeliyiz.

Birinci Dünya Savaşı’nı dikkatli inceleyen herkes görecektir ki zikrettiğim bu milletlerden ve nicesinden bize ihanet edenler olmuştur. Bugün bizler Araplara karşı hissettiğimiz öfkeyi bu topluluklara karşı da hissediyor muyuz? Eğer gerçekten Araplara, sırf bize ihanet ettikleri için öfke duyuyorsak aynı öfkeyi neden bize ihanet eden diğer topluluklara karşı da duymuyoruz?

Bu konu hakkında konuşmak hepimizden öte o günlerin en yakın şahidi Cemal Paşa’ya düşer. Cemal Paşa, Enver Paşa’nın teklifi ile 4. Ordu Komutanı olarak Kanal Seferi’ni yönetme ve asayişi sağlama görevini üzerine almıştır.

İhanet eden Arapların da olduğu Birinci Kanal Seferi’nde yaşanan durumları Cemal Paşa, hatıralarında şu sözleri ile bugünlere aktarmaktadır:

“Birinci kanal seferini yapmış olan Osmanlı kuvvetini teşkil eden subay ve erlerin gösterdiği çalışmalar ve fedakârlık gerçekten her türlü takdire layıktır. 300 km’lik kum deryası içerisinde her türlü zorluğa tahammül ederek ilerleyen bu kahramanları tazim ile yad etmek bizce en mukaddes bir vazifedir. Arap ve Türk unsurlardan mürekkep olan orduda en derin kardeşlik hissi hâkim oluyor ve herkes diğerinin yükünü hafifletmek için kendisini feda etmekten çekinmiyordu. Arapların büyük bir kısmının hilafet makamına en derin hislerle bağlı olduğuna 1. Kanal Seferi en ulvî bir örnektir. Tamamen Araplardan meydana gelen 25. Fırka ile bütün menzil teşkilatı görevlerini cidden cansiperane ifa ettiler.”[1]

Bu sözleri savaşı görmemiş olan ben veya bir başkası zikretmiyor. İhanetin ve kardeşliğin birbirine karıştığı savaşa komutan olarak tayin edilen Cemal Paşa söylüyor ki hatıralarının bir başka bölümünde ise şu sözleri söylüyor:

“En önemli olan şudur ki hepsi Suriyeli ve Filistinli Araplardan oluşan menzil kolları efradından hemen hemen hiç kimse kaçmamış ya da ihanete teşebbüs etmemiştir.”[2]

Bu sözler bize ne kadar ilginç geliyor değil mi? Eğitim hayatımıza başladığımız ilk günün ilk saatinde öğrendiğimiz ve belki de ölene kadar hiç sorgulayıp araştırmadığımız bir konu hakkında, o günleri bizzat yaşamış birisi çıkmış ve işittiklerimizin tam aksini bizlere söylüyor.

Sözlerimin başında da belirttiğim üzere evet, bize o zor günlerimizde ihanet eden Araplar olmadı mı, elbette ki oldu. Nasıl ki ihanet etmeyen Arapların varlığı tarihi vesikalar ile sabit ise ihanet eden Arapların da varlığı tarihi vesikalar ile sabittir. Yalnız bu vesikalarda sadece Arapların ihanet içerisinde olduğu sabit değildir. Daha birçok toplumun da bizlere ihanet etmiş olduğu bu vesikalarda görülmektedir.

Sizlere sunmuş olduğum bu konunun en mühim noktasını oluşturacak olan sözleri ise yine aynı şekilde Cemal Paşa zikretmektedir:

“Şimdi size temin ederim ki Türklük cereyanı Araplık cereyanının katiyen düşmanı değil, onun biraderi hatta ayrılmaz refikidir. Türk genci, Arapların terakkisini, bütün milli hukuklarına sahip olmalarını bütün canıyla ister. Türk gencinin bugünkü çalışması, Türk milletinin milli hissini uyandırdıktan sonra, Türk’ü okutmak, Türk’ü çalışkan yapmak, Türk’ü esaretten kurtarmak, Türk’ün sıhhatini iade etmek, Türk nüfusunu artırmak, hulasa Türk’ü 20. asırda yaşayan milletler arasında hayat hakkına malik muhterem ve mübarek bir unsur hâlinde âlemin gözü önüne arz etmek gibi noktalara matuftur. Türk genci bu çalışmaya azim ve ahdetti. İşte onlardan biri olmak üzere, onların dilinden söylüyorum ki, siz ey Arap gençliğinin güzide mümessilleri, siz de aynı gayelerin temini için çalışınız, Arap illerinin istilası hırsıyla her nevi fesat ve hileyi mubah gören ecnebilere satılmış olan mahlukların tezviratına inanmayınız. Gerek Türk gerekse Arap gençliği söylediğim tarzda onar yıl çalışınız. Ondan sonra etrafınıza bakınız birbirinizin kucağına o zaman atılınız ve bir daha ayrılmamak ahdi ve misakı ile lahmın lahmi demin demi (etin etim, kanın kanım).

Türk ve Arap gençliğine hitaben şunu söylüyorum ki, bu iki millet birbirlerinden ayrıldıkları anda ikisi de zevale mahkumdur…

Türk ve Arap birbirinizi seviniz. Birbirinize karşılıklı hürmet ediniz ki aynı gayeye hizmetleriniz semereli olsun. Eğer aksini yaparsanız her ikiniz için de inkıraz, esaret ve felaket muhakkaktır.”[3]

Bu sözler üzerine yıllardır bizlere anlatılan bir sözün, sadece bir grup insanın besledikleri nefret üzerine söylendiği aşikâr olmuş mudur? Koyun sürüsünde bir koyun olmayı kabul etmeyen, cehalet tasmasını asla boynuna takmayı kabul etmeyen bu toplumun her bir ferdi işte araştırarak, okuyarak yanlışların ve doğruların farkına varacaktır.

Sözlerimin devamına Türkiye Cumhuriyeti Cumhurbaşkanlığı Devlet Arşivleri Başkanlığı’nda yer alan bir belgeyi sunarak devam etmek istiyorum:

 “Dâhiliye Nezâret-i Celîlesi’ne:

Düvel-i muhâsamaya karşı i’lan-ı cihâd hakkındaki fetvâ-yı şerîfeyi muhtevi emr-i âl-i telgrafîlerinin  vürûduyla beraber bugün memleketin ulemâ ve eşrâfı  ve me’mûrîn ve fetâvâ-yı şerîfe kadı ve müftü  efendiler tarafından ihtifâlât-ı fâika ile kırâ’at ve münderecâtı i’lân ve cihâdın fezâil ve mezâyâsı cümle hâzırûna ifhâm edilerek muhâfaza-i dîn ü devlet uğurunda fedâ-yı cân ve mâla hâzır ve müheyya olduklarını kemâl-i neşât ve hâhişle beyân etmişlerdir.”

Türkiye Cumhuriyeti Cumhurbaşkanlığı Devlet Arşivleri
Başkanlığı Kudüs Halkının Birinci Dünya Savaşında
Devlet-i Âliyye'nin Yanında Savaşa Girdiğine Dair Belge

Özetle bu belgede geçenler şunu ifade etmektedir ki,  Devlet-i Âliyye, Birinci Dünya Savaşı’na girip  akabinde halifenin cihat ilan etmesinden sonra  Kudüs  halkı da bir araya gelerek Devlet-i  Âliyye’nin  safında din ve devlet uğruna canları ve  malları ile yer aldıklarını bildirmişlerdir.

Peki biz Filistin’i ve civarını nasıl kaybettik? Elbette ki bunun müsebbibi sadece bize ve dine ihanet eden birkaç Arap değildi. Bizi daha da zor bir duruma sokacak hainler bitmemişti.

Şimdi de gelin Kanal Seferlerinde mağlup olmamızın nedenlerini Cemal Paşa’dan dinleyelim:

“Kûtulemare’de İngiliz ordusunun esir düşmesinden sonra Irak ordusunun bir kısmının alınarak İran’da fetihler icrasına memur edilmesi neticede Bağdat’ın düşmesine sebep olmuştu. İşte şimdi de Kudüs ve umumiyetle Filistin tehlikede iken son kuvvetlerimizin Bağdat’ın geri alınmasına tahsis olunması, Kudüs ve Filistin belki bütün Suriye’nin düşman istilasına maruz kalmasını mucip olacaktı.”[4]

Cemal Paşa’ya göre Kudüs ve çevresinin kaybedilmesinin en büyük müsebbibi Alman General Falkenhayn’dır. Falkenhayn, çok stratejik hatalar yaptı, karargâhı Halep’te tutarak Cemal Paşa’ya gereken desteği vermedi.[5]

Cümlelerimi şu sözler ile tamamlamak istiyorum: Tarih diğer bilimlerden farklı bir bilimdir. Gün yüzüne çıkan her bir belge bir yanlışı düzeltmekte veya bir doğruyu yalanlamaktadır. Dikkat etmemiz gereken husus şu ki bizler, hakkında hiçbir bilgiye sahip olmadığımız bir konu hakkında sadece üç beş kişinin sözlerine dayanarak hüküm beyan etmemeliyiz.

Bugün Gazze’de öldürülenler Arap değillerdir, bebeklerdir, kadınlardır, çocuklardır, yaşlılardır. Ellerinde sadece ufak bir taş ile vatanlarını korumaya çalışan bir grup insandır. Vicdanımız ile bir olaya bakarken din, dil, ırk, cinsiyet ayrımı yapamayız. Yoksa orada vicdanımızı değil zihnimizi kullanmış oluruz ve zihin her zaman kişiyi doğruya götürmez.

Ne ben ne Cemal Paşa ne de bir başkası Araplara karşı zikrettiğimiz sözlerde Arap seviciliği yapmış olmuyoruz. Hakikat ne ise dil onu zikreder. Ortada bir hakikat vardır ki o da Arapların tümüyle bize ihanet etmemiş olduklarıdır. Nasıl ki 100 kilogram bulgurun içerisine 3 gram pirincin karışmasıyla o bulgurlar pirince dönüşmüyor ise üç beş hainden dolayı tüm Araplar da haine dönüşemezler ki yukarıda zikrettiğim belgeler bunu bir nebze olsa da desteklemiştir.

Son olarak bizler en nihayetinde insanız. Vicdan dediğimiz, insanı insan yapan unsurun kullanılması gerekmektedir. Pas tutmuş bir vicdan insana yük olur. Bugün sadece Gazze’de soykırıma uğrayanlar değil aynı şekilde Doğu Türkistan’da da soykırıma uğrayan kardeşlerimiz, vatandaşlarımız var. Bugün uyruğu Kürt olan birisi çıkıp da ben Kürdüm, bana ne Uygur Türklerinden diyemeyecek ise bizler de dünyada zulme uğrayan hiçbir insan için bana ne diyemeyiz. En azından kalbimizde o insanlara zulmeden zalimlere karşı öfke duygusu beslemeliyiz. Bu kadarını bile yapmaktan aciz olanlar ne insandır ne de hayvandır. Onlara sadece mahluk demek yeterlidir.

İnsan olduğunu unutma, sen bir koyun değilsin. Nice çoban, koyununu kasaba teslim eder. Dikkat et takip ettiğin çobanın seni celladına teslim etmesin. Cahil âlimlerin izini takip eden, bozuk bir fenerle karanlık bir tünelde ilerlemeye çalışan bir insan gibidir. Bir taşa takılıp düşmesi an meselesidir.

Mazlum canlara kıyılmamasını, zalimlerin cezalarını çekmelerini, hak ve adaletin yeniden tüm yeryüzüne yayılmasını Allah’tan temenni ederim.

---

[1] Ali Hikmet Şükrü, Müzekkeratu Cemal Paşa, 263-265; Cemal Paşa, Bahriye Nazırı ve 4. Ordu Komutanı, Hatıralar, Behçet Cemal (Tamamlayan ve Düzenleyen), s. 212-214

[2] Cemal Paşa, Bahriye Nazırı ve 4. Ordu Komutanı, Hatıralar, Behçet Cemal (Tamamlayan ve Düzenleyen), s. 212-213; Ali Hikmet Şükrü, Müzekkeretu Cemal Paşa, s. 279-280.

[3] Cemal Paşa, Bahriye Nazırı ve 4. Ordu Komutanı, Hatıralar, Behçet Cemal (Tamamlayan ve Düzenleyen), s. 275-277; Seyfullah Korkmaz ve İbrahim Yılmaz, “Cemal Paşa Hatırlarında Mevlevî Alayı ve Gönüllü Topluluklar”, s. 233-253.

[4] Cemal Paşa, Bahriye Nazırı ve 4. Ordu Komutanı, Hatıralar, Behçet Cemal (Tamamlayan ve Düzenleyen), s. 236-244. Falih Rıfkı Atay, Zeytindağı, s. 155-156.

[5] Cemal Paşa, Bahriye Nazırı ve 4. Ordu Komutanı, Hatıralar, Behçet Cemal (Tamamlayan ve Düzenleyen), s. 236-254.